وداع با «دکتر» و «مهندس» و ...

چرا در فرهنگ ما هنوز از عناوین تحصیلی و شغلی افراد برای نامیدن آنها استفاده می شود؟ - به گزارش ایسنا، روزنامه جام جم نوشت: همه ما دکتر هستیم؛ مگر این که مهندس باشیم یا اگر این هر دو نباشیم حتما حاجی یا کربلایی یا در نهایت مشهدی هستیم! این که چیزی نیست.

ما می توانیم خویشاوندی را که به درجه سرهنگی رسیده یا فقط عضو ارتش است، عموسرهنگ صدا بزنیم! اگر رمان دایی جان ناپلئون را خوانده باشید حتما دایی جان سرهنگ را می شناسید که البته او هم یاور بود نه سرهنگ.

کافی است یکی از ما در یک رشته مرتبط با مهندسی یا پزشکی در دانشگاه قبول شود تا از همان ترم اول او را مهندس یا دکتر صدا بزنند.

در کنار همه اینها هر کسی را که فکرش را بکنید می توانیم استاد خطاب کنیم و عجیب نیست بزرگانی مانند محمود دولت آبادی و خسرو سینایی از این عنوان فراری شده و خواهش کرده باشند به هیچ عنوان از عنوان استاد برایشان استفاده نکنیم.

و باز این همه ماجرا نیست.

گاهی در آگهی های ترحیم افراد در کنار نام متوفی عناوینی مانند دکتر یا مهندس را می نشانیم و خلاصه هر جایی در هر شرایط و موقعیتی که بشود با توسل به این عناوین اعتبار کسب می کنیم اما ماجرای این عناوین از کجا می آید و داستان چیست؟ نامیدن افراد با عناوینی مانند دکتر یا مهندس یا حتی حاجی و سید، روش های قدیمی برای معارفه افراد