احقاق حق با دنبال کردن رد خون خبرنگاران

برای نوشتنِ این گزارش، به روش معمول هر گزارش دیگری لازم است که بازگردیم به پیشینه خبر؛ چهل روز قبل ـ دوم تیرماه 1400.

اما مرور آن حادثه تلخ برایمان چندان هم به این سادگی ها نیست، - هیچگاه ساده نبوده است.

تلخ و گزنده است ولی ضرورت است؛ این واجبِ تلخ، در این روزها یک لحظه فراموشمان نشده و اینچنین است که ما همچنان دوره می کنیم شب را و روز را، هنوز را .

چهل روز قبل بود.

ریحانه یاسینی و مهشاد کریمی ـ دو خبرنگار ایرنا و ایسنا ـ که به همراه 19 خبرنگار دیگر به دعوت ستاد احیای دریاچه ارومیه و سازمان حفاظت محیط زیست راهی استان آذربایجان غربی شده بودند، به دنبال واژگون شدن اتوبوس جان خود را از دست دادند و جامعه رسانه ای را در عزای عمیقی فرو بردند.

تلخی این حادثه ناگهانی، وقتی با ناکارآمدی ها همراه می شود، تلخ تر از زهر است و یادآور این نکته که نخستین بار هم نیست، عده ای از خبرنگاران مظلوم کشورمان به دلایلی اینچنین جانشان را از دست می دهند و خانواده و همکارانشان را به ماتم همیشگی شان می نشانند.

ایسنا هنوز داغدار اسماعیل عمرانی و حسن قریب است؛ شهدای سانحه سقوط هواپیمای سی 130 که سال 84 برای پوشش خبری یک رزمایش، عازم چابهار شدند.

حالا 16 سال بعد، در ایامی که با مناسبتی چون روز خبرنگار هم مقارن است، چهلمین روز درگذشت همکار عزیزمان ـ مهشاد کریمی �