این خبر جامعه را دل شکسته کرد و نشان داد که تا چه اندازه پرخاشگر و خشونت گرا شده ایم/ نقش رسوبات فرهنگی در ماجرا پررنگ است/ راه خلاصی از این وضع تغییر میدان نیروست

قتل فرزند به دست پدر و مادر به خودی خود رویدادی شوک آور و غیرقابل تحمل است، چه رسد که بدانیم پای قتلی به شدت خشونت بار در میان است و از آن مهم تر، - این چکیده رویدادی است که اگر بگوییم حکم سیلی سختی را به گوش جامعه ایرانی داشته، سخنی به اغراق نگفته ایم؛ رویدادی شوکه کننده که چه بخواهیم و چه از آن منزجر باشیم، در حافظه جمعی جامعه خواهند ماند و با یادآوری گاه و بیگاه آن، رنج خواهیم کشید و آزار خواهیم دید.

اما چه شد که به اینجا رسیدیم؟ آیا این فاجعه با همه ابعاد دردناکش، تنها یک نمونه است یا می شود آن را در کنار فجایع دیگر قرار داد و از جمع زدن آن ها به نتیجه بزرگتری رسید؟ برای یافتن پاسخ سوالاتی از این دست به سراغ یک جامعه شناس رفته و با او به گفت وگو نشستیم.

امان اله قرایی مقدم در این باره می گوید: در چرایی شکل گیری این ماجرا عوامل متعدد و مختلفی دخالت داشته، مثل کمبود امکان مادی که فرد [مقتول] بتواند خانه ای اختیار کند، اما از دید من بیشتر سنت ها، عقاید و ارزش هایی که پدر و مادر این فرد به آن ها معتقد بوده اند، در شکل گیری ماجرا نقش داشته است؛ اینکه نمی توانستند از نظر فرهنگی و اعتقادی و بر اساس باور های سنتی شان، رفتار فرزندشان را بپذیرند.