بودجه کارخانه کود آلی گیلان چگونه لابلای زباله ها گم شد

اگر باز هم چشم ها بر مدیریت سوال برانگیز پسماند بسته شود، گاز منتشر شده در کنار حجم انبوه زباله و شیرابه، فقط سراوان را نابود نمی کند؛ CH4 می تواند به هیولای جذب اکسیژن و خفگی تمام موجودات محیط زیست و هزاران انسان تبدیل شود.

- تقریبا غیرممکن است مطلبی درباره مشکلات رشت منتشر شود و کلید واژه هایی مانند زباله، سراوان، شیرابه، رودخانه های آلوده، کارخانه کودآلی و زباله سوز در آن تکرار نشود.

با این 6 کلمه می توان ترسناک ترین داستان های کوتاه را در مورد شهری نوشت که مدیریت ضعیف پسماند در طول چهار دهه، جانش را به لب رسانده است.

به گزارش مریم صابری در مرور؛ در این میان همیشه پای بودجه در میان است.

گردن شکسته ای که مدیران دلیل کم کاری یا هیچکاری را به نبودش وصل می کنند ولی اینبار ما از بودجه ای می گوییم که محقق شد ولی مشخص نشد چگونه هزینه شد.

بعد از چند دهه اعتراض به دلیل نابودی طبیعت، دام، آب های زیرزمینی و بیماری های کشنده ی پوستی ساکنان اطراف سراوان، در سال 99 خبر رسید که بودجه 43 میلیارد تومانی برای اورهال و افزایش ظرفیت کارخانه کودآلی گیلان اختصاص پیدا کرده است.

حاج محمدی شهردار نوید داده بود که با این اعتبار ظرفیت کارخانه قرار است به 1000 تن واقعی برسد.