طردشده های ابدی

رضاخان برخی قسمت های فیلم فردوسی سپنتا را نپسندید و اثر توقیف شد.

انگار در زندگی مشترک این دو حکیم، همذات پنداری غریبی صورت گرفته بود.

ظاهراً جان نثاران پادشاه به او رسانده بودند که چرا در فیلم، شاعر به شاه غزنوی تعظیم نمی کند؟! ابراهیم افشار - روزنامه نگار - در روزنامه ایران نوشت: در میان تمام مهجوران تاریخ هنر و ادب این سرزمین اما داستان عبدالحسین خان چیز دیگری بود.

عبدالحسین سپنتا سازنده اولین فیلم ناطق در ایران (دختر لُر) که روزگاری در یک قبرستان گردی در اصفهان هر قدر که به دنبال قبر ویرانش از پا افتادیم، آخرش نفهمیدیم سنگ قبرش را چه کسی به غارت برده است.

انگار که ضرب المثل رقت آور گوربه گورشدگی درباره او مفهوم یافته بود.

یک جور گوربه گورشدگی تاریخی که نه تنها در قبال او و بسیاری از هنرمندان بزرگ این سرزمین مصداق دارد، بلکه در مورد نقش مقابلش خاله روح انگیز نیز به عنوان یک طردشده ابدی، یک عبارت فولکلوریک رسا به نظر می رسد.

زنی که وقتی در سال 76 در اوج تنهایی و انزوا و تیره روزی درگذشت، تازه بسیاری از سینمایی نویسان ما لب خویش گزیدند که مگر روحی خانوم زنده بود که الان بخواهد دفن شود؟ نه، پسران و برادران وطنی من! خاله روح انگیز بعد از بازی در همان چند فیلم اول، چنان گوربه گور شده بود که دیگر هرگز نمی توانست با نقش رئال و شن�