امید و امیدآفرینی در جامعه از نگاه امام خمینی (س) - بخش نخست

​از آیین های فراموش شده در میان روزهای نوروزی که از دیرباز به جای مانده، روز امید و شادباش نویسی است که روز ششم فروردین را گویند.

از طرفی یکی از صفات برجسته امام خمینی که از عوامل موفقیت او نیز بود، - داشتن امید و امیدواری به آینده در تمام دوران زندگی و امیدآفرینی در بین ملت بود.

به همین بهانه در چند شماره پیاپی، دیدگاه امام خمینی را درباره این موضوع بررسی و تبیین و تحلیل می کنیم.

مقدمه 1.

آیین بسیار زیبایی برای جشن های نوروزی از دوران کهن بجا مانده است.

ازجمله روز ششم فروردین، روز امید و شادباش نویسی است که ایرانیان در روزگار کهن آرزوها و خواسته های نیک خود را برای دیگران می نوشتند و به دست آنها می سپردند.

این روز با نام کهن اسپیدا نوشت از روزهای خجسته نزد ایرانیان بوده که همراه با شادی و مراسم ویژه برگزار می شده است.

ششمین روز فروردین بنا به نظر بسیاری محققان و موبدان زرتشتی، سال روز تولد زردشت اسپنتمان نیز است.

در این روز زردشیان در آتشکده های هر شهر گردهم می آیند، به سخنرانی های مذهبی گوش می دهند، اَوِستا می خوانند و تولد حضرت زرتشت را جشن می گیرند و این روز را روز امید می نامند.

زیرا براین باورند که امید به داشتن چیزی، باعث می شود که آن چیز در اختیار شما قرار گیرد، حتی اگر آن چیز وجود نداشته باشد! (ابوریحان بیرونی، البلا�