زندگی رسانی به سیاه خونیک

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محسن محمدی درباره زندگی در سیاه خونیک نوشت: زن ها به ردیف راه می افتند به طرف سرچشمه.

از آب جوی که نمی شود خورد.

- زن ها به ردیف راه می افتند به طرف سرچشمه.

از آب جوی که نمی شود خورد.

ظرف و لباس در آن می شویند.

موش های آبی هم گُله به گُله مانور می دهند و افت و خیز می کنند.

در حاشیه جوی خانه دارند و زاد و ولد می کنند.

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محسن محمدی درباره زندگی در سیاه خونیک نوشت: زن ها به ردیف راه می افتند به طرف سرچشمه.

از آب جوی که نمی شود خورد.

ظرف و لباس در آن می شویند.

موش های آبی هم گُله به گُله مانور می دهند و افت و خیز می کنند.

در حاشیه جوی خانه دارند و زاد و ولد می کنند.

خارجی- روز- کوچهصدای اذان می آید.

کوچه خلوت است.

در حیاط باز می شود و پیرمرد عصازنان می آید بیرون.

برف آمده و زمین یکسره سفیدپوش است.

پیرمرد دست به دیوار می گیرد تا تعادلش را از دست ندهد و زمین نخورد.

آهسته راه می افتد به طرف جوی آب.

یکی از اهالی روستا را می بیند که عبور می کند.

عابر: سلام.

پیرمرد: علیک سلام.

عابر (می ایستد): کجا میری کربلایی؟پیرمرد: میرم وضو بگیرم.

وقت نماز.

عابر: التماس دعا.

پیرمرد: محتاجیم.