بانوی بجنوردی که جهش تولید را معنا بخشید/ اشتغال آفرینی برای 36 نفر با احیای یک هنر باستانی

به گزارش خبرگزاری فارس از بجنورد، پیشینه ی هنر بافندگی در ایران به هزاره های پیش از میلاد می رسد و روند شکل گیری و چگونگی دوام آن همانند سایر پدیده های صنعتی متأثر از فراز و نشیب های تاریخی بوده است.

اما از صدر اسلام عناصر مختلف هنری در قالب های جدیدی پدیدار شد که هنر پارچه بافی نیز مبتنی بر این قانون و خط فکری موجود در جامعه، همپای سایر هنرها در فضایی نو و با شرایط خاص سیاسی و فرهنگی به شکوفایی میل پیدا کرد.

در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری، هم زمان با حکومت سلسله ایرانی آل بویه، پیشرفت زیادی ازنظر میزان تولید و شیوه های بافت و تنوع نقوش در پارچه بافی ایران نمودار شد.

علاوه بر نیاز جامعه، علاقه حاکمان و اُمرای بویه به صنعت پارچه بافی دلیل دیگری بر پیشرفت آن شد.

چنان که مشهور است عضد الدوله دیلمی معروف به فنا خسرو در نیم فرسنگی شهر شیراز شالوده شهری را ریخت و آن را کرد فنا خسرو نام نهاد و نهری بزرگ بر آن جاری ساخت و کلیه بافندگان و ریسندگان را در آنجا گردآورد.

به طورکلی در اکثر متون تاریخی و جغرافیایی و سفرنامه های مربوط به قرون اولیه اسلامی، هر جا که به روش اقتصادی و بازرگانی ایران اشاره شد، پارچه یکی از عمده ترین کالای تولیدی و صادراتی معرفی شده است.