رشته کوه هایی به نام پدر

بابا که باشی، گاهی حواست نیست.

نشسته ای در پذیرایی و زل زده ای به شبکه خبر، ولی اگر بپرسند چه گفت، یک کلمه اش را یادت نمی آید.

من تازه این سال ها می فهمم زل زدن به تلویزیون و پرز فرش فتیله کردن و یخ کردن چای لیوانی یعنی چه.

- به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری فارس، حامد عسکری، شاعر و نویسنده طی یادداشتی در روزنامه جام جم نوشت: از یک سنی به بعد، دیگر شخص و انسان نیستند.

تبدیل می شوند به یک مفهوم.

یک مکتب، یک تفکر.

بعضی وقت ها با یک من عسل نمی شود خوردشان.

بعضی وقت ها هم از رقت قلب و مهربانی، انگار فرشته های مهربان سبیلویی می شوند که با نگاه جادویی شان، دلت را منقلب می کنند.

قصه خاموش کردن کولر و هدیه گرفتن جوراب و سایر خرده روایت هایی که در موردشان هست را نه می توان کامل تایید و نه می توان کامل رد کرد.

باباها مثل خودکارند.

مادرها مثل مداد.

تراشیده شدن و کوتاه شدن و تحلیل رفتن مداد را می بینی.

دلت شور می افتد و هیچ کاری از دستت بر نمی آید، ولی باباها خودکارند.

یکهو درست وقت امضا کردن یک چک، وقت امضا کردن عقدنامه، درست سر بزنگاهی که اوج هیجان و نیاز بهشان هست یکهو نمی نویسند.

یکهو خالی می کنند.

روی این کره هشت میلیارد نفری، دوتا فندق هستند که من بابایشان هستم و هرچه بیشتر فکر می کنم، بیشتر به این نتیجه می رسم که چرا من برایشان شبیه