عطش در میان آب / روستانشینان بندر سیریک تشنه اند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، اسما کارجو؛* سال هاست که رگ های سیراب کننده متصل به خانه های روستانشینان پشت کوه بخش مرکزی سیریک، خشکیده است.

- فاطمه خاتون 53 ساله است سه بز و یک بزغاله دارد که تازه به دنیا آمده است.

او اهل روستای گوجگ است.

دل پری از کمبود آب دارد و می گوید: هرگاه که بعد از دو ماه آبرسانی می شود، تمام بطری ها و ظرف ها و حتی قابلمه و کاسه ها را پر از آب می کنم تا بعد از سه چهار ساعتی که آب قطع می شود، حداقل برای پنج شش روز خودم و بز ها و بزغاله ها آب ذخیره داشته باشیم.

وقتی ذخیره آب خانه ام تمام شود، به خانه های همسایه ها می روم و از مخزن آب آن ها برای آشامیدن و پخت غذا می آورم و برای نظافت از چاه ها و یا آب باران که در اطراف روستا جمع شده، آب می آورم.

چاره دیگری ندارم .

زینب معلم روستای گدوه هم با عصبانیت می گوید: از بی آبی به تنگ آمده ایم و طاقتمان طاق شده است.

مگر با 30 روز یک بار و یا بعضی اوقات هر دو ماه یک بار آبرسانی، آن هم تقرببا برای هفت هشت ساعت و بعد از آن قطع می شود، می توان زندگی کرد؟ تا آب از شیر جاری می شود، سریع مخزن های خانه را پر از آب می کنیم؛ اما حتی با قناعت هم این ذخیره ی اندک، کفاف زندگی را نمی دهد.