نوایی نوایی، عاشقانه ای که در نهان خانه دل ماند؛ شعر در اصفهان، آواز در خراسان/ معشوقه ای که با کاروانی رفت (فیلم)

هرچند شاعر، سوز نوایی را در اصفهان سروده است اما یک مقام موسیقی خراسانی شهرت این شعر را ملی و حتی جهانی کرد.

- عصر ایران؛ سحر طاعتی ــ یک نوای عاشقانه است؛ آشنا و خوش آهنگ.

آن را از حنجره غلام علی پورعطایی شنیده ایم اما شعرش را حکیم باشی اصفهانی سروده است.

هم او که به عبدالباقی طبیب اصفهانی شهرت داشت و نهان خانه دلش هرگز راز غم کسی را که خاری بر دلش نشاند فاش نکرد.

هرچند شاعر، سوز نوایی را در اصفهان سروده است اما یک مقام موسیقی خراسانی شهرت این شعر را ملی و حتی جهانی کرد.

داستان تولد مقام نوایی به حکومت تیموریان بر می گردد زمانی که امیر علی شیرنوایی دانشمند، شاعر و وزیر سلطان حسین بایقرا قصد دیدار عبدالرحمن جامی را می کند .

همان زمان بود که گروهی در منطقه ای نزدیک به تربت جام برای استقبال از این فرمانراوی تیموری به صف می شوند و نوایی نوایی سرمی دهند و با این مقام خراسانی او را تا رسیدن نزد جامی همراهی می کنند.

مخاطب طبیب اصفهانی امیرشیرنوایی فرمانروای تیموریان نبوده بلکه لیلی نامی بوده که از غم فراقش اینگونه عاشقانه و عارفانه سروده است و بعدها با ساز و آواز خراسانی ها، لحنی چنین به خود گرفته است.

غلام علی پورعطایی یکی از بهترین دوتار نوازان و بخشی خوان های ایران است.