عباسِ علمدارِ خضّامی/ تخریب چی بدون مرز

کیلومترها را که بشمارید خیلی دور می افتد، خضّامی آنقدر دور است که هوای حلب به سر عباس نزند، اصلا خنده دار بود اگر میگفت فکرم آنجاست اما چه می شود کرد، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: میپرسید خضّامی کجاست؟ حتما توقع دارید بگویم فلان شهر از بهمان استان؟ یا شاید هم به ذهنتان رسیده که ممکن است روستا باشد؟ اما نه، خضّامی، تنها یک محله ساده است، یک کوی، یک خاک فقیر اما باشکوه در حومه ی اهواز که علمدارش در آن جوانه زده است.

کیلومترها را که بشمارید خیلی دور می افتد، خضّامی آنقدر دور است که هوای حلب به سر عباس نزند، اصلا خنده دار بود اگر میگفت فکرم آنجاست اما چه می شود کرد، اول فکرش و بعدها هم خودش رفت، انگار میدانست که یک روز، باید اول شخصِ روایتی به نام عباسِ علمدارِ خضّامی شود! خواهر، صبور کردانی گردِ میز را بگیر، ناهار را بار بگذار و حواست باشد سر نرود، گوشه ی پرده را که به نوک پنجره گرفته و پاره شده روفو کن، خب داشتم کارهای خانه را راست و ریس می کردم، راستش حواسم جمع کارم بود که یکهو عباس با ساک روبه رویم ظاهر شد، نزدیک بود سکته بزنم اما او با آرامشی خاص، مختصر و مفید یک جمله گفت و طبق معمول دهانم را برای سوال های پشت بند حرف هایش بست: می روم و تا مدتی به خانه برنمی گردم! سیم جاروبرقی را زدم و خداحافظیمان با صدای قاروقورش قاطی شد، ا�