«شیشلیک» یک زباله غیرقابل بازیافت

فردین آریش؛ مهدویان هیچ وقت فیلمسازی خوبی نبوده.

از همان فیلم نخست با آن ظاهر مستندنما تا این آخری که مثل داغ روی پیشانی او باقی خواهد ماند.

- مهدویان هیچ وقت فیلمساز خوبی نبود؛ و این فیلم آخر آفتاب آمد دلیل آفتاب است.

با هیچ متر و معیار و سلیقه ای هم نمی توان تحملش کرد.

شیشلیک –بدون اینکه بخواهیم با عصبانیت و ناراحتی و نامحترمانه درباره اش حرف بزنیم- زباله است و نسبت دادن صفاتی مثل بیانیه ی تند ، فیلمی انتقادی و سیاسی و.

زیادی جدی گرفتن این فیلم است.

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو- فردین آریش؛ مهدویان هیچ وقت فیلمسازی خوبی نبوده.

از همان فیلم نخست با آن ظاهر مستندنما تا این آخری که مثل داغ روی پیشانی او باقی خواهد ماند.

مهدویانِ فیلم های ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز، به جای درام کولاژی از وقایع گوناگون و متعدد را کنار هم می گذاشت.

اگر در ایستاده در غبار می کوشید همه زندگی متوسلیان را از صفر تا صد روایت کند -که ناتوان بود و نتیجه کار فیلمی ملال آور و ضدقهرمان از آب درآمده بود-، در ماجرای نیمروز -بر خلاف نامش- می خواست وقایع متعدد مربوط به بمب گذاری های سال 60 و ماجرا های آن را بگوید.

برای همین ناگزیر نمی توانست بر هیچ برش یا مقطعی تمرکز کند و مجبور بود از همه چیز کمی بگوید.