مرگ پزشک انسان دوست؛ دوستِ شاملو و شجریان

دکتر جهانگیر رأفت، چنان زیست و کار کرد که مصداق کاملی از این شعر بامداد شد: «انسان زاده شدن، تجسّدِ وظیفه بود».

- دکتر جهانگیر رأفت، چنان زیست و کار کرد که مصداق کاملی از این شعر بامداد شد: انسان زاده شدن، تجسّدِ وظیفه بود .

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- هر چند این تصور غالب است که پزشکان شاخص را با فرهنگ و هنر سر و کاری نیست و چنان غرق کار یا کسب درآمد از این حرفه یا اشتغالات ناشی از به کار انداختن سرمایه حاصل از آن هستند که فرصتی برای این امور ندارند، اما تعمیم این گزاره به همه درست نیست.

دکتر جهانگیر رأفت که به تازگی درگذشت، یکی از نقض کنندگان این پندار است.

پزشکی انسان دوست، بسیار ماهر و اهل فکر و البته دوست نزدیک برجستگان هنر و فرهنگ و شعر و بزرگانی در اندازه و آوازه احمد شاملو، محمد رضا شجریان، فرهاد فخرالدینی و مرتضی ممیز و بیش از همه البته با اولی.

به همین خاطر جا دارد با کسی که در جامعه پزشکی به عنوان یک سرطان شناس برجسته شناخته می شد و بیش از 10 هزار بیمار طی سالیان، مداوای خود را به او سپرده بودند بیشتر آشنا شویم ولو چشم از جهان بسته باشد و به خاطر شیوع کرونا مجال تجلیل درخور فراهم نباشد.

در تارنمای بیمارستانی که در آن شاغل بود چنین معرفی شده است: در سال 1323 در چهار راه لشکر تهران متولد شد اما خانواده 10 سال بعد به محله سرچشمه