رنج بی پایان/ عباس عبدی

عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: شاید بتوان گفت یکی از موضوعاتی که معنای آن در ایران درست جا نیفتاده، گفت وگوی سیاسی است.

این اصطلاح در تار و پودهای رادیکالیسم گذشته گیر کرده است و هنوز هم از همان زاویه به آن نگاه می کنند.

گفت وگو در هر زمینه ای برای رسیدن به نتایج مرتبط با همان زمینه است.

برای مثال گفت وگوی علمی معطوف به رسیدن به حقیقت است.

گفت وگوهای فرهنگی با هدف رسیدن به تفاهم و درک مشترک است.

گفت وگوی اقتصادی با هدف بهبود پیدا کردن نقطه تعادل در بازار است، مثل چانه زدن هنگام خرید و فروش.

گفت وگوی سیاسی نیز معطوف به کاهش خشونت و آلام مردم و کم کردن تنش ها و پیدا کردن مسیرهایی برای تعامل و مشارکت کم هزینه تر است.

البته همه این گفت وگوها برحسب مورد واجد پیش شرط هایی است که محل بحث این یادداشت نیست.

گفت وگو، لزوما هم به صورت روبه روی هم نشستن و بیان جملات شفاهی نیست، همچنان که ایران و امریکا به صورت روزانه در حال دادن پیغام و پسغام هستند که این نیز نوعی گفت وگو است.

همچنین می توان به طور مکتوب گفت وگو کرد، در هر حال جدی ترین نوع آنها مواجهه مستقیم و رودررو است.

گفت وگوی سیاسی شاید مهم ترین نوع این گفت وگوها باشد، چرا که در بسیاری از موارد کسانی روبه روی یکدیگر می نشینند که زمان زیادی از دشمنی و ستیز آنها نگذشته است.