نقدی بر قانون فرزندخواندگی

قانون حمایت از کودکان بی سرپرست در سال 1353 تصویب شد.

این قانون، اولین و تنها قانونی است که به پدیده فرزندخواندگی در ایران پرداخته است.

ولی از آنجا که لفظ فرزندخواندگی از حقوق اروپا قرض گرفته شده است، قانونگذار از عبارت حمایت کودکان بی سرپرست استفاده کرده است.

این قانون، تغییرات زیادی را تا به امروز به خود دیده است.

آخرین تغییرات در این قانون، در سال 1392 بود که در نهایت آن را به قانونی با 37 ماده تبدیل کرد.

این تغییرات بسیاری از ایرادات قانون قبلی را به مزیت هایی جدید تبدیل کرد ولیکن هنوز هم کفه ترازو در ایرادات سنگین تر است و نقص های این قانون بر مزیت های آن می چربد.

از اساسی ترین ایرادات این قانون، این است که دادگاه خود راساً برای افراد متقاضی سرپرستی، برحسب جنسیت و سن مدنظر، کودکی را انتخاب کرده و به آن ها واگذار می کند.

به این معنا که سرپرست و کودک، قبل از واگذاری نمیتوانند یکدیگر را ببینند.

از ناعادلانه بودن این شرط برای افراد متقاضی سرپرستی نمیتوان چشم پوشی کرد، زیرا زمانی که فرد تصمیم به برداشتن قدم بزرگی مثل به فرزندی گرفتن کودکی می گیرد، می بایست این اختیار را برای او در نظر بگیریم که خودش بتواند کودک مد نظر را انتخاب کند.