پرویز نیست، پرویزَن است!

چسبیده نویسی، خواندن متون کلاسیک خصوصا اشعار را دشوار کرده است.

چنانچه کلمات جدا شوند به سادگی خوانده می شوند.

- عصر ایران؛ مهرداد خدیر- درست 35 سال پیش و در دانشگاه شهید بهشتی در درسی که استادی نام دار تدریس آن را بر عهده داشت، واژه ای به صورت اِمترا خوانده و محل مناقشه شد و چون معنی آن را پرسیدند استاد هم از پاسخ بازماند.

از جست و جوی اینترنتی خبری نبود و گوشی تلفن همراهی هم در کار نبود تا هوشمند باشد یا نباشد.

پس یکی از دانشجویان مأمور شد معنی را در لغت نامه دهخدا در کتابخانه بیابد.

تا او برود و بازگردد گفتم اِمترا نیست.

اُمّت را ست که سر هم نوشته اند!غرض البته اظهار فضل نبود.

ندانستن این نکته هم از دانش استاد نمی کاست؛ که استادی باسواد بود و هنوز محصولات تحولات فرهنگی مناصب را در اختیار نگرفته بودند و کرسی استادی هر کس را نمی برازید.

اما این بارقه را در ذهنم روشن کرد که چسبیده نویسی، خواندن متون کلاسیک را دشوار کرده است.

35 سال بعد از آن و اوایل همین امسال که به سبب کرونا واقعا خانه نشین شده بودیم هر شب غزلی از حافظ می خواندم و یک شب به این غزل زیبا رسیدم: