یادی از مجتبی مینوی در سالگرد درگذشت او

مجتبی مینوی بهمن ماه 1355 در چنین روزی در تهران از دنیا رفت.

- به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: مجتبی مینوی در نوشتن از سادگی همراه با ظرافت فروغی تقلید می کرد و از علامه قزوینی و عباس اقبال هم تاثیر می گرفت.

در زمینه شناخت متون فارسی و عربی دانشمندی تمام عیار بود و در تحقیق درباره لغات، حوصله و دقت بسیار به خرج می داد.

اما می گویند اگر سوالی از او می پرسیدی و پاسخش را نمی دانست نمی دانم را چنان به کار می برد که گویی دیگر در تمام عالم هیچ کس نیست تا به سوالی که او نمی توانست به آن جواب دهد هیچ گونه جوابی بدهد.

چون در حوزه کاری اش پژوهشگری پیشرو بود، نتایج تحقیقات و مطالعاتش را کشف یا حتی ملک شخصی خودش تلقی می کرد و مثلا اگر نکته ای در آثار قدما از طبری و بیرونی گرفته تا ابن خلدون پیدا می کرد و چندی بعد می دید یا می شنید که دیگری هم در جایی به این نکته اشاره کرده است، او را به دزدی و انتحال متهم می کرد.

عبدالحسین زرین کوب در یکی از خاطراتش می گوید: در اوایل آشنایی با من که خود او تازه از سفر طولانی اروپایش بازگشته بود یک بار که از کتابخانه شخصی من دیدن کرد از این که کتاب های ابن حزم، ابن عبدربه، ابن قتیبه، طبری، مسعودی و ابن اثیر را در آنجا دید و یادداشت هایی را که در حواشی یا در پشت جلد کتاب ها نوشته بود، مشاهده کرد با حیرت و ناباور