صدای کودکان زنجان، هویزه، کزاز و ... خاموش شد

معاون وزیر رفاه، کار و تأمین اجتماعی - مصائب این سال پایان ندارد.

شیده لالمی، خبرنگار برگزیده معاونت رفاه اجتماعی در حوزه پرداختن به فقر، ناباورانه رفت.

او که مدام فقر را به تصویر کشیده بود، مرگی ناباورانه داشت.

اینجا پر از صداست؛ نه فقط نوای قرآن و تکرار طنین انداز لااله الاالله و نه فقط شیون زندگان بر داغ مردگان، بلکه گورستانی پر از صدای بچه هاست؛ آنها که هر روز با دبه‎ ای در دست سلانه سلانه، راهی گورستان بزرگ شهر می شوند و کوچه های منتهی به بهشت زهرای زنجان پر از ردپای قدم های خیس آنهاست.

(آب فروشان کوچک گورستان، روزنامه شهروند، 4شهریور1396).

او با چنان حساسیتی وضعیت کودکان قبرستان زنجان را توصیف می کند که خواننده می پندارد او برای حمایت از کودکان همشهری اش گزارش می دهد.

اما وقتی از ساجده، دختر عرب خوزستانی می گوید بیشتر به نویسنده عربی می ماند که می خواهد نشان دهد تفاوتی میان آرزوهای ساجده و پدرش با آدم های شهری وجود ندارد.

ساجده و پدرش می خواهند او درس بخواند، اما مدرسه راهنمایی در روستای او نیست: پدر و مادرها می گویند نمی خواهد مدرسه بروید؟-نه آنها دوست دارند درس بخوانیم و سواد داشته باشیم، اما مدرسه راهنمایی نبود.