ناگفته های خانواده 2 تن از شهدای هواپیمای اوکراینی

خانواده 2 تن از شهدای هواپیمای اوکراینی از آخرین روزهای زندگی فرزندانشان پیش از وقوع فاجعه می گویند و علاوه بر ایران گلایه های زیادی نیز از مسئولین دارند و یادآور می شوند که سؤال های زیادی دارند و «پروژه های بچه های ما میراثشان بود و ما نمی دانیم لپ تاپ هایشان حالا کجاست.

- به گزارش جماران؛ روزنامه شرق در شماره امروز خود نوشت: جایی در خیابان قیطریه تهران، در آپارتمانی در کمرکش کوچه ای خلوت، سحرگاه روز 18 دی ماه 1398، زهرا آخرین بار دستان فرزندانش را گرفت و آنها را بوسید.

شیرینی و ساندویچ ها را در ساک دستی شان گذاشت و به پسر خوش قامتش گفت از صبحانه غافل نشود.

محمدحسین که چشم از تلفن همراهش برنمی داشت گفته بود : حالا مامان توی این وضعیت جنگی، صبحانه خیلی مهم نیست.

این آخرین دیدار آنها بود.

زینب و محمد را از زیر قرآن رد کردند، احتمالا مادر در گوش پسرش به او تأکید کرده که برای عید که مراسم دامادی اش است، حتما خودش را آماده کند، احتمالا روسری زینب را مرتب کرده و در جواب نگرانی هایش برای جنگ احتمالی گفته: نگران نباش عزیزم.

بعد آنها به همراه پدر سوار آسانسور شده اند و برای همیشه رفته اند.

از همان گرگ ومیش 18 دی ماه، این آپارتمان در کمرکش کوچه ای خلوت در خیابان قیطریه دیگر رنگ و بوی زندگی نگرفت.