شاعری با سرنوشت رقت انگیز

احمدرضا بهرام پور عمران خواجوی کرمانی را شاعری با سرنوشت رقت انگیز خوانده و می گوید: اگر دیوانِ خواجو نبود، خسران چندانی متوجهِ شعرِ فارسی نبود.

- اما اگر ناصرخسرو نمی بود چه؟! مسلّماً ذوقِ مخاطبانِ شعرِ فارسی دنبالِ کسی می گشت.

به گزارش ایسنا، این پژوهشگر ادبیات در یادداشتی که به مناسبت 17 دی، روز خواجوی کرمانی نوشته آورده است: سرنوشت برخی از شاعران رقت برانگیز است.

یکی از آنان خواجو است؛ خواجویی که به سببِ هنرنمایی های بیانی اش به نخلبند شعرا ی شعر فارسی شهره بود.

چرا خواجو با همه هنرنمایی ها و نازک خیالی ها و نقشش در هموار کردن راه حافظ، شاعر طراز اول یا دوم و به گمانم حتی شاعر طراز سومی نیست؟ شعر فردوسی و سعدی و.

که جای خود دارد، چرا در تاریخ ادبیات ما شعر خواجو (تاکید می شود با همه هنرنمایی ها و ایهام گرایی ها) جایگاه شعر رودکی، ناصرخسرو، منوچهری، نظامی، خاقانی، عطار، صائب و .

را ندارد؟ یکی از راه های ارزیابیِ ارجمندی یک شاعر آن است که تصور کنیم فقدان شعرش چه خسرانی خواهد بود در شعر فارسی؟ رودکی با همین مایه شعری که از او به یادگار مانده چهره منحصربه فرد و درخشانی دارد؛ ستیهندگی و رویارویی ناصرخسرو با قدرتِ مستقر و ساخت ها و صورت های زبانی و بیانیِ شعرش، او را تکرارناپذیر و جاودانه ساخته؛ مفاخره ها و حبسیّه های خاقا