به فریدونکنار نروید

اسماعیل کهرم .

روزنامه اعتماد فریدونکنار خود را برای اسیر گرفتن، شکنجه و کشتار آماده می کند.

همان گونه که تمساح رودخانه های آفریقا هنگام مهاجرت گوزن های یالدار مترصد حس کردن لرزش های ایجاد شده توسط سم این پستانداران هستند و به شکم صابون می زنند و منتظر می نشینند.

همین طور صیادان نامرد فریدونکنار نگاه ها را به آسمان دوخته اند و منتظر ورود فرشتگان زیبا و معصومی هستند که به زودی از راه می رسند.

شاهد بودیم که در یک غروب غمبار، صیادی با غرور و خرسندی یک غاز درشت را از توری جدا کرد.

دو بال را در دست داشت.

حیوان وحشت زده بال می زد.

تمام تنه غاز تکان می خورد و بالا و پایین می رفت.

مرد با خونسردی و قساوت تمام، دو بال غاز را درهم کرد و پیچاند.

صدای شکستن بال ها را شنیدم.

حیوان دیوانه وار از درد سر خود را به چپ و راست تکان داد و سرش به گوشه ای افتاد و از حرکت باز ایستاد من بی اختیار با تاسف گفتم: وای مُرد.

مردک با خنده گفت: نه پس تو چه پرنده شناسی هستی؟ این از درد بی هوش شده! و بی اعتنا غاز را داخل یک سبد انداخت و گفت: آ، آ یعنی همین، تمام شد! از این همه شقاوت و قساوت که در نهایت خونسردی ظهور می کرد حالت تهوع به من دست داد.

حتما این مرد هر فصل صدها بار به این کار دست می زند.