هفده سال عاشقی

«چهارده ساله بودم که به عقد آقاسیدمحمود خلیل زاده درآمدم.

همسرم حدود بیست سال از خودم بزرگ تر بود اما واقعاً دوستم داشت و من هم از همان اول عشق و علاقه زیادی به او پیدا کردم.

- چهارده ساله بودم که به عقد آقاسیدمحمود خلیل زاده درآمدم.

همسرم حدود بیست سال از خودم بزرگ تر بود اما واقعاً دوستم داشت و من هم از همان اول عشق و علاقه زیادی به او پیدا کردم.

خدا به ما چهار دختر و سه پسر داد.

روزگار با همه بالا و پایینش برای من و شوهرم و بچه ها و نوه هایم به خوبی می گذشت و همه دور هم جمع بودیم تا این که مصیبت از راه رسید.

هیچ بمی ای نتوانسته زلزله را فراموش کند.

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: آخرین روزهای پاییز است.

باران باریده و هوا آغشته به نم معطر دیوارهای کاهگلی باغ کوچه ها و تن مرطوب نخل هاست.

پوران خانم در حیاط پر از نخل و نارنج نشسته است؛ در کوچه خلیل زاده باغ شهر بم، کنار قبر سیدمحمود و رؤیا.

مثل همیشه، مثل هر ساعتی که دلش برای همسر و دخترش تنگ می شود.

هفده سال پیش بود که هر دو را از دست داد.

وقتی جنازه ها را از زیر خروارها خاک یک خانه خشتی بزرگ بیرون آوردند، اجازه نداد آنها را به بهشت زهرا ببرند.

دلش می خواست در حیاط خانه دفن شان کند زیر سایه درخت ها و آراسته به گل های کاغذی.