عباس عبدی: این سیاست یتیم است

عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: بیایید فرض کنیم که در کشوری پسر یک صاحب قدرت را عضو تیم ملی یک ورزش محبوب کنند، در حالی که اصولاً اهل آن ورزش نیست.

یا با آن ورزش فقط تا حدی آشنا است ولی بازیکن شایسته ای نیست.

خوب این اتفاق موجب مضحکه خواهد شد.

فرض کنیم که چنین شد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ حداکثر اینکه در مسابقات مربوط شکست می خورند، اتفاق چندان مهمی نیست.

می دانیم که تقریباً در بیشتر حوزه ها نوعی دستورالعمل های نوشته یا نانوشته ای وجود دارد که ورود افراد به آن حرفه و ارتقای آنان تابع مقررات و ضوابطی است، بویژه اگر آن حرفه با جان و سلامت و زندگی افراد مرتبط باشد.

برای مثال پزشکی، تابع مقررات نظام پزشکی است.

مهندسی نیز همین طور، وکالت و قضاوت نیز چنین است.

البته تمامی حرفه ها کمابیش مقرراتی برای حضور در صنف دارند، ولی بسیاری از اصناف و حرفه ها هستند که دروازه ورود به آنها باز است تا بلکه افراد بتوانند کسب تجربه کنند، جز سیاست که ظاهراً از ابتدا می توان برای قرار گرفتن در نقطه اوج آن وارد شد.

این مسأله کمابیش محصول بی تعریفی امر سیاست در ایران است.

بنا بر این و به طور قطع می توان گفت که برای ورود به هر پستی افکار عمومی ملاحظاتی را در نظر دارد.