حسن راستگو؛ مرگ با حسّ کام یابی یا ناکامی؟

در سال های اول بعد از انقلاب، مشاهده یک روحانی جوان که با کودکان ارتباط برقرار می کند جذاب بود اما در سال های بعد، آن مهارت ها برای ارتباط با بچه ها کافی نبود.

- عصر ایران؛ مهرداد خدیر- درگذشت حجت‌الاسلام محمد حسن راستگو چهره آشنای برنامه‌های تلویزیونی کودکان در اوایل دهه 60 بهانه‌ای است برای بیان چند نکته و خاطره.

اول بار او را در میانه دهه 50 خورشیدی در مدرسه مفید دیدم.

مدرسه‌ای که هم با مدارس دولتی متفاوت بود هم با مدارس مذهبی دیگر.

با دولتی‌ها به این خاطر که نه سرود شاهنشاهی می‌خواندیم و نه به مناسبت 9 آبان سالروز تولد رضا پهلوی برنامه‌ای برگزار می‌شد.

این نکته را تنها کسانی درمی‌یابند که فضای آن زمان را درک کرده باشند.

با امثال «علوی» هم کاملاً تفاوت داشت زیرا علوی، غیر سیاسی و متمایل به انجمن حجتیه و علاقه‌مند یا مقلد آیت‌الله خویی بودند ولی مفید، سیاسی و منتقد انجمن حجتیه و طبعاً هوادار آیت‌الله خمینی.

تفاوت ظاهری دیگر این که در مدرسه علوی تراشیدنِ سر اجباری بود و در مفید، نه و هرگز موی سر خود را نتراشیدیم.

از همان موقع تفاوت دو نوع خوانش در آموزه‌های دینی را در ظاهر و باطن، حس می‌کردم.