ماجرای نخستین عزاداری اسرای ایرانی

در روزهای اولیه با احتیاط و مخفیانه و دورازچشم دژخیمان بعثی سوگواری انجام می شد.

می خواستیم همان اول بسم الله جنگ و دعوا را شروع نکنیم و در روز عاشورا و تاسوعا از عرض ادب به سالار شهیدان محروم نشویم.

- در روزهای اولیه با احتیاط و مخفیانه و دورازچشم دژخیمان بعثی سوگواری انجام می شد.

می خواستیم همان اول بسم الله جنگ و دعوا را شروع نکنیم و در روز عاشورا و تاسوعا از عرض ادب به سالار شهیدان محروم نشویم.

به گزارش ایسنا، روز 18 آبان ماه 1359 سالروز نخستین ماه محرم در اسارت است که برای اولین بار آزادگان سرافراز کشورمان در قلب دشمن بعثی، با وجود تمام فشارها و هشدارهای عراقی ها برای جلوگیری از برگزاری آن همچنان ادامه دادند تا به شب عاشورا رسیدند.

در ادامه برشی از کتاب واگویه های سید که خاطرات سیداحمد قشمی را در خود جای داده است مرور می کنیم.

این آزاده روایت می کند: در اولین سال اسارت مان، ماه محرم تقارن پیدا کرده بود با ماه های آبان و آذر سال 1359.

عراقی ها با حساسیت تمام در ایام محرم پی درپی هشدار می دادند و خط و نشان می کشیدند.

همه تلاششان بر این بود که جلوی عزاداری اسرا را بگیرند؛ اما مگر می شد! با گماردن نگهبان به صورت نوبتی و داوطلبی از همان روز اول محرم، کار عزاداری شروع شد.