نزاع اسلام برانداز شیعه و سنی

روز‌های ولادت پیامبر اعظم (ص) به نیکویی و از سال‌های ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان «هفته وحدت» نامیده شد؛ چنانکه همگرایی شیعیان و اهل سنت از ابتدا راهبرد بنیادین معمار فقید نظام اسلامی بود و آثار و برکات بی انتهای آن را نیز همگان شاهد بوده ایم؛ همان گونه که دشمنان زخم خورده نیز هیچگاه از دسیسه علیه وحدت مسلمانان غفلت نکرده اند.

پیداست که مقصود از وحدت شیعه و سنی، و اصولاً وحدت میان هر گونه تفکر متمایز، دعوت طرفین به دست برداشتن از اصول و مبانی اعتقادی خود نیست.

بلکه مراد این است که شیعه و سنی، ضمن حفظ اعتقادات خود در مقابل دشمن مشترک «ید واحده» باشند و کاری نکنند که دشمنان با برافروختن شعله‌های جدایی و درگیری، هم تشیع را تضعیف و نابود کنند و هم تسنن را.

آن‌ها نه این را می‌خواهند و نه آن را.

اما با انداختن این و آن به جان یکدیگر، هم این را از بین می‌برند و هم آن را.

تفرقه انداختن میان مسلمانان، چه در عرصه بین المللی و روابط کشور‌های مسلمان با یکدیگر، و چه در عرصه ملی و روابط مردم هر کشور با یکدیگر، سیاست قدیمی و شناخته شدن دشمنان اصلِ اسلام عزیز است.

امام راحل (ره) تاکید می‌کردند: «اختلاف از زبان هر کس باشد، از زبان هر موجودی باشد، این زبان، زبان شیطان است، چه از زبان یک روحانی باشد، چ�