سلفی می گرفتند، وقتی دوربینی نبود! + تصاویر

زمانی که هنوز دوربینی برای گرفتن عکس و سلفی وجود نداشت، هنرمندانی بودند که دوست داشتند چهره هایشان را ثبت کنند و تنها ابزاری که در اختیار داشتند بوم و قلمو بود.

- شاید همین حس عجیبِ جاودانگی بود که خودنگاره های ارزشمندی از معروف ترین هنرمندان جهان را رقم زد؛ آثاری که امروز در نهایت دقت و وسواس در بزرگ ترین موزه های جهان نگهداری می شوند.

به گزارش ایسنا، با وجود آنکه خودنگاره های فراوانی از قرن پانزدهم میلادی در تاریخ هنر اروپا وجود دارد، اما با آغاز قرن 19 است که خلق تصویر نقاش مورد توجه هنرمندان قرار می گیرد.

واژه سلف پرتره یا همان خودنگاره اولین بار در سال 1821 در لغت نامه آکسفورد وارد شد و تا پیش از قرن نوزدهم میلادی اصلا واژه خودنگاره وجود نداشت.

بر همین اساس هم می توان گفت که کشیدن خودنگاره در میان نقاشان از دهه های پس از رنسانس (یا حتی پیش از آن) رواج یافت، ولی در اواخر سده 19 و اوایل سده 20 میلادی به اوج رسید.

در این دوره هنرمندان متوجه شدند که خودشان بخشی از واقعیت و هستی موجود هستند که تلاش کردند علاوه بر به تصویر کشیدن آنچه در زندگی واقعی می دیدند، خودشان را نیز به عنوان بخشی از این جهان هستی به تصویر بکشند.

یکی از معروف ترین و البته پرکارترین نقاشان در زمینه خلق خودنگاره، ون سان ون گوگ است.