نامه سهراب سپهری به احمدرضا احمدی

سهراب سپهری در نامه ای به احمدرضا احمدی نوشته است: ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشت های دلپذیر.

- به گزارش ایسنا، در این نامه منتشرشده در صفحه احمدرضا احمدی (که زیر نظر دختر این شاعر اداره می شود) می خوانیم: احمدرضای عزیز، تنبلی هم حدی دارد.

این را می دانم.

ولی باور کن فکر تو هستم.

و سپاسگزار نامه هایت.

من به شدت در این شهر مانده ام.

آن هم در این شهر بی پرنده و نادرخت.

هنوز صدای پرنده نشنیده ام (چون پرنده نیست، صدایش هم نیست.

) در همان امیرآباد خودمان توی هر درخت نارون یک خروار جیک جیک بود.

نیویورک و جیک جیک؟ توقعی ندارم.

من فقط هستم.

و گاهی در این شهر گولاش می خورم.

مثل این که تو دوست داشتی و برایت جانشین قورمه سبزی بود.

الهام گولاش کمتر است.

غصه نباید خورد.

گولاش باید خورد، و راه رفت، و نگاه کرد به چیزهای سرراه.

مثل بچه های دبستانی، که ضخامت زندگی ‏شان بیشتر است.

می دانی باید رفت بطرفِ و یا شروع کرد به.

من گاهی شروع می کنم.

ولی همیشه نمی شود.

هنوز صندلی اطاقم را شروع نکرده ام.

وقت می خواهد.

عمر نوح هم بدک نیست.

ولی باید قانع بود.

و من هستم.

مثلا یک چهارم قارقار کلاغ برای من بس است.

یادم هست به یکی نوشتم: چهار سوم قناری را می شنوم.