حسینِ علی حواسش به من است

؛ گروه مجله _ آزاده جهان احمدی: از پشت وب کم لپ تاپ هم هویداست.

بی قراری و دلتنگی که ریخته در چشم های آبی اش.

با اینکه در منزل تنهاست اما روسری سر کرده است.

با کلافگی دست به پیشانی می کشد و دو سه تا نفس عمیق پشت بندش می کشد که آخری اش شبیه آه است.

می گوید: - چه کسی فکرش را می کرد.

دنیا معطل کاکل یک ویروس بشود.

تف به این دنیا! نه می شود کسی را بغل کرد، نه می شود دوستی را بوسید؛ نه می شود مثل آدمیزاد همسایه ها را دعوت کنم - هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم این را می گویم و سعی می کنم، همدلی کنم با سحر که سال ها در غربت است و از بی ایمانی محض و الحاد افتاده بود در دامن محبت حسینِ علی.

*** پدر سحر در همه عمرش عقاید مارکسیستی داشت و بچه هایش را با همان عقاید بزرگ کرد.

این وسط سحر سراغ فلسفه که رفت اوضاعش بدتر شد.

فقط نفی امر قدرسی نبود؛ یک جور عداوت و دشمنی با متافیزیک داشت.

تنها شعارش در زندگی این بود که باید اخلاقی زندگی کرد.

سن_دنی در حاشیه پاریس جایی بود که سحر یک آپارتمان کوچک اجاره کرده بود.

اینجا اجاره خانه از پاریس ارزان تر است و دسترسی های خوبی دارد.

آپارتمانش تمیزتر از آنی بود که تصور می کردم.

یک عکس بزرگ از اوشو هم در پذیرایی زده بود.