«سه شنبه؛ چرا این همه فاصله؟» + ویدئو

سه شنبه پاییزی و اولین سه شنبه مهرماه آمد، سه شنبه های با شفیعی کدکنی اما نه.

می گفت خیلی کار دارد اما با کمال عشق و علاقه سر کلاس می آید.

می آمد و مشتاقانی که خود را از جاهای مختلف به کلاس درسش رسانده بودند، - نشسته روی نیمکت و زمین منتظر شنیدنش بودند.

به گزارش ایسنا، همه منتظر آمدن سه شنبه بودند، سه شنبه که می رسید اگر زود نمی آمدی، نه تنها روی نیمکت های کهنه کلاس بلکه روی زمین هم جایی برای نشستن نبود.

یک عده هم می آمدند که عکس بگیرند؛ یکی برای رسانه اش و دیگری برای صفحه اینستاگرامش.

عده ای دیگر کلاس درس خودشان را رها می کردند تا این سه شنبه را پای صحبت های استاد بنشینند، آخر این کلاس شماره دانشجویی و بودن اسم در لیست نمی خواست، درش به روی همه باز بود.

پیش از رسیدن استاد به مجسمه فردوسی جلو در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، جمعیت علاقه مندان به سوی او سرازیر می شد؛ یکی سوال بی جواب مانده ای داشت، دیگری امضایی می خواست و آن یکی می خواست که یک عکس یادگاری با استاد بیندازد.

10 اردیبهشت 1398 سال هاست که هر کس می خواهد با محمدرضا شفیعی کدکنی دیدار کند، نشان سه شنبه ها را به او می دهند، سه شنبه هایی که تاریخ درازی دارد.

محمدرضا شفیعی کدکنی در یکی از این سه شنبه ها درباره علاقه اش برای آمدن به این کلاس با بیان این که عشق و علاقه دانشجویان