زنگ املا در «کلاته برفی»؛ سهیلا شناسنامه ندارد، سهیلا مدرسه را دوست دارد

سهیلا هم مثل سایر کودکان بدون شناسنامه «کلاته برفی» مدرسه را دوست دارد اما یا باید قید ایرانی بودنش را بزند یا با حسرت مدرسه رفتن انس بگیرد؛ - به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، اینکه می گویند شاهنامه آخرش خوش است را نمی دانم، اما در فصل 18 تا 28 شاهنامه فردوسی کودکانی می بینم که از دیار رستم آمده اند و حال و روزشان خوش نیست .

هفت خان را رد می کنم و وارد شاهنامه می شوم؛ ساعت 8 صبح 22 شهریور است، چند روز از شروع سال تحصیلی گذشته و من برای یافتن سوژه ای راهی حاشیه شهر مشهد، این بار به کلاته برفی آمده ام، جایی حد فاصل شاهنامه 18 تا 28! هنگام عبور از جلوی مدرسه، چیزی نظرم را جلب می کند، عده ای به مدرسه می روند و عده ای آن سوی راه، با نگاهی حسرت بار همسالانشان را بدرقه می کنند، روی شانه خاکی زانوی غم به بغل گرفته اند، دقیقا همینجا روی شانه خاکی، قربانی تبعیض و بی عدالتی آموزشی می شوند.

کنارشان می نشینم و مثل آنها به رفت و آمد دانش آموزان خیره می شوم؛ کم کم صحبتم با بچه های این سوی جاده گل می کند و غم چشمان سیاهشان را به جان می خرم.

بنیامین که زودتر از بقیه با من صمیمی شده، می گوید: من هم مدرسه می روم، اما مدرسه ما فرق دارد، ما را در این مدرسه راه نمی دهند.