مردی که با شغلش کِیف می کرد!

معمار هم باشی «لُرزاده» باشی! آن قدر زیبایی بگذاری روی زیبایی که با چشم ها و قلب ها سخن بگوید.

بیش از این هم می توان بود؛ می توان شغل و مهارتی داشت و نامی بلندتر از آن.

- همین دیروز گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: معمارزاده بود و نامش حسین بن محمد معمار معروف به حسین لُرزاده .

از کودکی هنر آموخت و از نوجوانی معماری.

خیلی زود قریحه اش آشکار شد و کارهایی کرد کارستان.

می بردندش برای کاخ سازی و عمارت آرایی.

این طوری شد که در عمر 98 ساله اش از هنرِ دستش یادگارها گذاشت برای ایرانی ها؛ از آرامگاه فردوسی گرفته تا کاخ مرمر و کاخ سبز و سردر دارالفنون و سردر بانک شاهی (تجارت فعلی).

همه کارهایش این ها نبود؛ لُرزاده بیش از این ها بود.

آدم دیگری بود و معمار محراب ها بود.

بیش از 800 مسجد را طراحی کرد یا برایشان گنبد و گلدسته ساخت یا دیوارها و محراب هایشان را تزیین کرد.

نقش ذوق می کشید در عبادتگاه ها و زیارتگاه ها؛ معمار مسجد اعظم قم بود و معمار بازسازی مسجد سپهسالار.

بزرگ ترین افتخارش اما تجدید بنای ایوان بزرگ و بازسازی بخش هایی از حرم منور امام حسین (ع) بود.

چه کِیفی کرده با این کار و با این صاحب کار؛ کِیف هم دارد برای معماری که اهل روضه بود، روضه حسین (ع) عزیز دل اهل بیت (ع).