بهترین دهه

امسال غربت، شکوه ساخت.

آشفته بودیم که امسال شکوه عزا نباشد و هیبت بیرق ها نبینیم؛ اما پایان دهه همه دیدند آنچه آنچنان شد.

- در یادداشتی نوشت: استرس داشتم این دهه آنچنان که باید نباشد.

حق عزا ادا نشود و مدام گذشته را مرور می کردم که امسال بی درنگ دریغ خواهیم خورد.

اما شام عاشورا حس کردم بهترین دهگی عزا سپری شد.

چرا؟! اولین و گیراترین خیز بلند برداشته شد تا هیات از سکولار بودن و ندبه برای ندبه خارج شود و به اقدام نزدیک شود.

محبت به سیدالشهدا یعنی تولی به دوست دارانش و غضب و قهر بر دشمنانش.

ندبه و عزاداری اگر منتهی به اقدام نشود تنها مسکن وجدان هاست و مخدر شیعه گی.

مردم دیدند اهرمن شوم، ویروس منحوس را بهانه کرده است تا هیات و عزا را بزند و لذا یک دست و یک صدا ابهت نظم را به چشم ها کشیدند.

سلامتی شان مهم بود اما این میزان زیبایی چشم نواز در اجرای قوانین، در تقابل حق و باطل فهم می شد و فراتر از دوگانه بیماری و سلامتی بود.

دشمنی ها را دیدند و هشتگ هر کوچه یک حسینیه را آفریدند.

هرکوچه یک حسینیه راه میانه ای بود که نه مشقت هیات های بزرگ را داشت و نه غربت هیات های خانگی.

از این مهمتر، تولی با محبین اباعبدالله بود.

همراهی با بیماران یی.