ایرانِ ما؛ سفالگری شهرضا

سفال روایتگر تاریخ مردمان هر سرزمین است و سبک زندگی آن ها را بر خود ثبت کرده است.

سفالگری در ایران بنا بر یافته های از شوش و ری و کاشان و دامغان، - نزدیک تخت جمشید و تپه سیلک نشان می دهد ایرانیان نیز از دیرباز از سفال و سرامیک استفاده می کرده اند.

بر اساس یافته های سفالین در چهار منطقه اصلی در سفالگری پیش از تاریخ که شامل کوه های زاگرس (لرستان)، جنوب دریای خزر (گیلان و مازندران)، شمال غرب (آذربایجان) و جنوب شرق (سیستان و بلوچستان) می شود نشان می دهند که عمر سفالگری در ایران به حدود 8 هزار سال پیش از میلاد می رسد.

از هزاره پنجم پیش از میلاد، ساکنان تپه سیلک، تپه حصار، تپه گیان و دیگر تپه های باستانی، به ساخت ظروف سفالین منقوش می پرداختند.

مناطقی که سفالگری در آن ها رواج دارد مند گناباد، لالجین همدان، میبد یزد، شهرضای اصفهان، زنوز آذربایجان، کوزه کنان آذربایجان، کلپورگان سیستان و بلوچستان، جویبار مازندران و سیاهکل گیلان.

در هر یک از این مکان ها سفال های مخصوص به خود وجود دارد و تفاوت اندک در نوع مواد اولیه باعث تفاوت رنگ و طرح آن ها می شود و این موضوع سبب شده که محصول هر منطقه به راحتی از منطقه ای دیگر قابل تشخیص شود.