چندخطی درباره نوستالژی «دیوار»

«من و خیلی های دیگر قبل از گوش هامان، چشم هامان به «دیوار» خورده بود.

موزیک بازان کاردرست و راک بازان به روز در دوره ای که با نوارهای پرشده غیررسمی که رویشان با خودکار نوشته می شد، - من و خیلی های دیگر قبل از گوش هامان، چشم هامان به دیوار خورده بود.

موزیک بازان کاردرست و راک بازان به روز در دوره ای که با نوارهای پرشده غیررسمی که رویشان با خودکار نوشته می شد، ارتباط خود را با جهان پرتلاطم موسیقی راک حفظ کرده بودند، تحفه ای به نام دیوار از گروه پینک فلوید در قفسه نوارهای خود داشتند.

به گزارش ایسنا، علیرضا محمودی در ادامه یادداشت خود در روزنامه همشهری نوشت: پینک بازی و عشق به گروه پراکریسویرراک از جنوب تا شمال در جریان بود.

راجر واترز، نیک میسن، دیوید گیلمور، باب کلوز، ریچارد رایت و سیدبرت در ایران مانند همه جا خیلی ها را شیفته کارهای خود کرده بودند.

در ایران طرفداران راک به جز گروه اندکی نگرش رادیکال تری به راک و موسیقی روز دنیا داشتند، اغلب جوانان یک دل نه صد دل عاشق پینک فلوید بودند.

اشعار و موسیقی گروه در تهران همه را مسحور کرده بود.

در میان خیل عظیم طرفداران ایرانی پینک، گروهی راه خود را سوا کردند و با طرفداری مطلق از دیوید گیلمور، راجر واترز را به عنوان کسی که گروه را از نخبگی به سمت عام بودن می برد، متهم می کردند.