آموزش زبان فارسی در فقیرترین کشور آسیای مرکزی/ آرامش قبل از طوفان

سومین قسمت از سلسله یادداشت های پرویز قاسمی، رایزن فرهنگی ایران در قرقیزستان درباره مشکلات آموزش زبان فارسی در این کشور است.

مهر یادداشت های قاسمی را منتشر می کند.

- ، گروه فرهنگ: پرویز قاسمی هنوز از مدت حضورم در قرقیزستان یک ماه نمی گذرد.

در موردش زیاد شنیده و خوانده بودم؛ از زمینه ها و ظرفیت های فرهنگی اش و از فضای بکر و شرایط مساعدش.

اینجا بنیه اقتصادی خوبی ندارد یعنی قابل مقایسه با همسایگان و دور و برش نیست.

شاید بشود گفت فقیرترین کشور آسیای مرکزی است، ولی در سال های اخیر یعنی از زمان عسگر آقایف بدین سو درش و آغوشش به روی موسسات و سازمان های خارجی کاملاً باز و گشوده است.

این کشور را قبلاً فقیرترین کشور آسیای مرکزی می گفتند که می تواند امروز هم این گفته صدق داشته باشد ولی قرقیزستان امروزه صفت تفضیلی دیگری را نیز در کنار نام خود دارد و می تواند به آن ببالد: دموکرات ترین کشور آسیای مرکزی! صدها سمن داخی و خارجی؛ غربی و شرقی در حوزه های مختلف در این کشور به ثبت رسیده و در حال فعالیت هستند؛ آن هم در کشوری 6 میلیون نفری.

همه چیز فعلاً خوب پیش می رود.

تناقض و تضادی به چشم نمی خورد.

البته از بُعد افراط گرایی چیزهایی گفته می شود چون از بین همین قرقیزها هم در صفوف افراط گرایان تعدادی بودند و هستند؛ چه در سوریه و چه در همین منطقه.