گشتی شبانه در قدیمی ترین زورخانه تهران

اول میان گود چو رفتی زمین ببوس، یعنی زمین به نام جهان آفرین ببوس.

رسم قدم بوسی، رسم پوریای ولی است، رسم پهلوانی است و احترام، احترام به گود، گود مقدس.

- ما با زورخانه آشنا نشدیم، ما در زورخانه متولد شدیم.

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: دری کوتاه بود، کنار سقاخانه، کنار آب انبار، پشت دیوارهای خشت و گل، پس خم کوچه هایی تنگ که غریبه ها را به خود محرم نمی دانستند، دری کوتاه بود، کله های کچل، سبیل های پرتاب و روغن زده، تیله های مشکی براق، پنجه هایی ورزیده و خوش قامت یا علی می گفتند، سر خم می کردند و از این در می گذشتند، نه سودای نام بود و نه نشان، از پشت این در تنها صدای ضرب و زور می آمد و صدای یا علی از لب جوانمردانی که هنوز دل در گرو آیین سمک عیار و پوریای ولی و از آنها والاتر، مولا علی داشتند.

درهای کوتاه قامت اهل زور تهران روزی به روی پیر و جوان باز بودند، گلباران می شدند، یک محله بود و یک زورخانه، پهلوان که از بر کوچه رد می شد، پیرها به احترامش قامت راست می کردند و لب های زنان پشت سرش به صلوات پیچ می خورد، عیاران، شاطران، لوطی ها، قلندران، سنگ گیران و تمام آنهایی که دیگر نشانی از قدم های شان در عودلاجان و چال میدان و چهارصد دستگاه و خیابان های زمخت و عصاقورت داده جنوب تهران دیده نمی شود.