کاش رسول خادم ایرانی نبود!

انگار عادت کرده ایم به «بد دیدن» و از زشتی ها نوشتن.

انگار می ترسیم از نوشتن درباره اتفاقات خوبی که بیخ گوش خودمان می افتد.

ولی برای سیاه نویسی، - انگار عادت کرده ایم به بد دیدن و از زشتی ها نوشتن.

انگار می ترسیم از نوشتن درباره اتفاقات خوبی که بیخ گوش خودمان می افتد.

ولی برای سیاه نویسی، برای ناامیدتر کردن هم، برای فریاد زدن این که همه چیز رو به ویرانی است عجیب از هم سبقت می گیریم.

به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: بعد از توفند سهمگین کاترینا در سال 2005 که نزدیک به دو هزار کشته و یک میلیون آواره به جا گذاشت، کارل لوییز قهرمان دوومیدانی و دارنده چندین مدال طلا و نقره المپیک و جهان به مناطق مصیبت زده رفت و شبانه روز کنار آنها ماند و کمکشان کرد.

چه ماجرای انسانی و ارزشمندی.

حیف که در دنیای واقعی رخ نداد.

تصور می کنم که اگر این اتفاق می افتاد و چند عکس و ویدئو از آن منتشر می شد ما چه گریبانی چاک می دادیم که بیایید ببینید خارجی ها چقدر نایس هستند، ورزشکارانشان چقدر حرکات انسانی انجام می دهند و تا سال ها و ماه ها در موردش حرف می زدیم اما وقتی قهرمان المپیک خودمان همین کار را می کند انگار به عمد نادیده اش می گیریم! بارها در خصوص فقدان مسئولیت اجتماعی نزد عموم ورزشکاران ایرانی گفته ام.