درس هایی از 17 سال پرونده هسته ای

برجام از دل انتخابات ریاست جمهوری 92 و شرطی سازی جامعه بیرون آمد و حالا هم، چون دولت روحانی پالس های ضعف پی در پی به غرب ارسال کرده، دشمن به فکر فشار بیش تر افتاده است.

- چندان خوشایند نیست اما معلوم نیست خیلی هم بد باشد.

پس از 17 سال که از آغاز پرونده هسته ای ایران می گذرد، دوباره در نقطه ای قرار گرفته ایم که گویی این پرونده مجددا در حال آغاز شدن است.

ژوئن 2020 از این حیث چندان تفاوتی با ژوئن 2003، یعنی زمانی که آژانس در دوره مدیرکلی البرادعی اولین قطعنامه را علیه ایران صادر کرد، ندارد.

بازیگران هم تقریبا شبیه هم هستند: یک نهاد بین المللی که از خود اراده ای ندارد و به عنوان سگ نگهبان قدرت های بزرگ عمل می کند، دولتی در داخل ایران که غربی ها را از خودشان هم قوی تر می داند و یک برنامه امنیت ملی که توقف یا کند شدن آن به اولویت غرب مبدل شده.

برخی چیزها هم البته متفاوت است: شرایط بین المللی بویژه مناسبات میان قدرت های بزرگ هیچ شباهتی به سال 2003 ندارد؛ بر اثر تجربه برجام، مدل اعتمادسازی به طور کامل اعتبار خود را از دست داده، برنامه هسته ای ایران اگر چه بر اثر برجام آسیب دیده اما بسیار بزرگ تر از چیزی است که سال 2003 بود و از همه مهم تر، تجربه 7 سال همکاری فنی با آژانس و مذاکرات سیاسی با غربی ها، پیش روی ما است که باید ببینیم چیزی از آن آموخته ای�