روایتی از روزه داری رزمندگان

سال 64 اولین سالی بود که گردان ما یک مقر ثابت پیدا کرده بود.

نام مقرمان را شهید نوریان «الصابرین» گذاشته بود.

واقعا هم ما جزو صابرین بودیم.

- سال 64 اولین سالی بود که گردان ما یک مقر ثابت پیدا کرده بود.

نام مقرمان را شهید نوریان الصابرین  گذاشته بود.

واقعا هم ما جزو صابرین بودیم.

به گزارش ایسنا، جعفر طهماسبی از رزمندگان تخریب چی لشکر 10 سیدالشهدا(ع) درباره ماه مبارک رمضان در جبهه روایت می کند: در جبهه اطاعت مهم بود و عبادتی مقبول خدا بود که از روی اطاعت و بندگی باشود.

در آن زمان اگر خدا قبول کند در جبهه تکلیف ما روزه خواری بود.

چون از خود اختیاری نداشتیم و آماده بودیم برای انجام مأموریت.

از طرفی بر اساس حکم امام خمینی(ره) رزمندگان در حکم مسافر به حساب می آمدند؛ خصوصا ما بچه های تخریب که یک لحظه هم بیکار نبودیم.

اما نیروهای ستادی و بعضی از راننده ها فراغتی داشتند برای روزه گرفتن.

سال 64 اولین سالی بود که گردان ما یک مقر ثابت پیدا کرده بود.

نام مقرمان را شهید نوریان الصابرین گذاشته بود.

واقعا هم ما جزو صابرین بودیم.

چرا که همه گردان ها و واحدهای لشکر در دوکوهه و اطراف سد دز مستقر بودند و فقط ما دریک بیابان بی آب و علف و پر از مار و عقرب و رُتیل در آن گرمای 50 درجه بعد از پل کرخه جا و مکان داشتیم.