ردپای مدیریت سنتی در قلمرو حیوانات حیات وحش قزوین

درحالی که حیات وحش در معرض انقراض قرار گرفته و جان بسیاری از حیوانات به خطر افتاده است، چگونه می توان با آماری دقیق از تعداد جانوران برنامه ریزی کرده و گام مثبتی در این راستا برداشت؟ فعالان زیست محیطی معتقدند که بدون استفاده از ابزارهای فنی جدید و تکنولوژی های به روز، عملا سرشماری کامل از حیات وحش و وجود آمار دقیق از تعداد حیوانات امری غیرممکن است.

بر اساس یک تعریف جهانی، تمام دوزیستان، خزندگان، پرندگان و پستانداران غیراهلی اعم از شکاری و غیرشکاری که در یک محیط طبیعی زندگی می کنند، حیات وحش خوانده می شوند که به طور حتم تمرکز روی تمام آنها کار بسیار دشواری است.

این علاقمندان به حیات وحش می گویند درحالی که برخی از کشورهای توسعه یافته برای رصد حیوانات از ابزارهای جدید مانند دوربین، ردیاب و کنترل ماهواره ای بهره می گیرند، اما در کشورمان معمولا از چنین ابزارهایی استفاده نمی شود.

به گفته مسؤولان حوزه حیات وحش در ایران، شیوه رصد حیوانات به شیوه سنتی و پیمایش چشمی صورت می گیرد که بار سنگین این کار بر دوش محیط بانان است.

در برخی از استان های کشور مانند قزوین که دارای 130 هزار هکتار مناطق حفاظت شده و 300 هزار هکتار مناطق شکار و تیراندازی ممنوع است، آیا بدون ابزارهای مدرن می توان به رصد دقیق تخلفات و حیوانات ورود کرد؟ برای اطلاع �