برای حسین شیخ الاسلام؛ ایران دوست و اسلام خواهِ بی ادعا و فروتن

این روزها خبرهای تلخ از در و دیوار می بارد.

هر روز خبر درگذشت دوستی و عزیزی می رسد و غمی بر غم های ایرانیان افزوده می گردد.

حسین عزیز هم به بارگاه باری تعالی شرف حضور یافت.

خدای تعالی او را غریق دریای رحمت فراخ خود کند و به شایسته ترین وجه او را به درگاه خود بپذیرد.

و به خانواده ی محترمش شکیبایی و پاداش نیک عطا نماید.

بیش از 40 سال بود که با او دوستی داشتم.

فردی ناب و باخدا.

منصف و درست کردار.

ایران دوست و اسلام خواه.

بی ادعا و فروتن.

پایبند به اصولی که بدانها باور داشت و پایمرد بر راهی که به آن ایمان داشت.

اکنون که این یادداشت را که می نویسم بدین معنی نیست که با تمام مواضع و اولویت های سیاسی که بدانها باور داشت، همدل و همراستا هستم.

ولی، بدین معنی هست که در تمام این فراز و نشیب های 40 سال گذشته همواره او را راستگو و راست کردار یافتم.

هیچ گاه ندیدم که انصاف و مروتش، و دین و شخصیتش را به اندک بهای نفع و موقعیت سیاسی بفروشد.

او شخصیتی استوار و بر مبنای راستی داشت.

در سال های 61 تا 64 که من معاون سیاسی و اجتماعی وزیر کشور بودم، او معاون سیاسی وزیر امور خارجه بود و بهترین ارتباط کاری را با هم داشتیم.

در جریان جنگ و مسائل عراق، پیامدهای اشغال افغانستان توسط روسیان و کویت توسط عراق و سایر مساله های مشترک به یاد ندارم که حتی یکبار هم با هم کوچکتر