مصطفی ملکیان: اعتراضات شبیه جیغ کشیدن کسی است که آزار دیده است

«وقتی ضربه ای به کاسه زانوی من می خورد، پای من ناخودآگاه بالا می پرد.

وقتی یک سوزنی در دست من فرو برود، ناخوداگاه جیغ می کشم.

دیگر اینجا فرصت تأمل ندارم.

- به گزارش جماران، ملکیان معتقد است که کارهای فرهنگی یعنی اینکه من باورهای کاذب را از مردم بگیرم و باورهای صادق را وارد ذهن شان کنم.

احساس و عواطف نابه جا را از مردم بگیرم و به جای آن، احساسات و عواطف به جا را در ذهن و ضمیرشان بکارم.

خواسته های نامعقول را از آنها بگیرم و به آنها خواسته های معقول بدهم.

گرچه این، راهی بس دشوار و طولانی است اما یگانه راه موجود است.

گفتگو روزنامه شهروند با مصطفی ملکیان را در ادامه بخوانید: آبان ماه با اعتراض هایی مواجه شدیم که چهره های سیاسی، عده ای از نمایندگان مجلس، جامعه شناسان، اندیشمندان و حتی هنرمندان در مقابل آن رویکردهای مختلفی داشتند و نظرهای گوناگونی ارایه کردند.

البته خلاف آنچه عده ای تصور می کنند، به نظر می رسد این اعتراض ها ادامه یک مسیر نبود بلکه نتایج یک مسیر بود که صرفا در مسائل اقتصادی نمود پیدا کرد.

هرچند عده ای مدت هاست اعتراض ها را به شکلی کلان تر از منظر یک بحران اجتماعی تبیین می کنند.

ماجرا از نظر شما چیست؟ به گمان من مجموعه این اعتراض ها، اولا هرگز فقط ماهیت اقتصادی نداشت، اگرچه دستاویز آن امری اقتصادی بود؛ اما مسلما اعت�