خانه پدری؛ژانر وحشت با چاشنی قتل و غیرت!

از دهه 80 سینمای ایران دچار یک بیماری شد؛ «اِفِه توقیف»! کارگردان کاردرست باید حداقل یک یا 2 فیلم توقیفی در کارنامه داشته باشد.

دیگر کسی هم توجه ندارد که فیلم توقیفی یعنی فیلمی که در آن بلد نبوده اند قوانین و هنجارها را رعایت کنند.

- مجله فارس پلاس؛ امین رحیمی: اغلب فیلم هایی که توقیف می شوند پس از مدتی کوتاه یا بلند با اصلاحاتی جزیی یا بدون اصلاح بالاخره از توقیف درمی آیند و دیگر به تبلیغات هم نیاز ندارند! خبر توقیف فیلم و تلاش ها و مصاحبه ها برای رفع توقیفش کار خود را کرده و خیلی ها را مشتاق دیدن فیلم ساخته است.

صحنه نمایش آماده است؛ صدا، نور، تصویر، حرکت! خیلی زود همه می فهمند چرا فیلم توقیف شده بود و اگر احساس نکنند پول شان را دور ریخته اند که بلیت خریده اند برای دیدن چنین فیلمی لااقل درمی یابند که این فیلم لطمه ای زد به هنجارهایی در درون فرد یا درون خانواده یا درون جامعه.

این بار نیز از آستین مدیرانی که رفع توقیف افتخارشان است فیلمی قدیمی بیرون آمده؛ خانه پدری! توقیف فیلم ها قضاوت های مختلف در پی می آورد و موافقان و مخالفان بسیار می یابد.

هر فیلمی را هم باید جداگانه سنجید و درباره اش قضاوت کرد.

معیارهای مختلفی برای توقیف یک فیلم می توان در نظر داشت و از آن دفاع کرد.