روزنوشت پیاده روی اربعین؛ «نجف» اولین ایستگاه دلدادگی

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، زینب مرزوقی : برای خروج از کشور مرز چذابه را انتخاب کردیم، دقیقا از همان ابتدای شروع پایانه مرزی مصداق واقع کلیشه ی روزنامه نگاریِ خیل جمعیت را درک کردم.

- همه چیز را روی دایره صداقت ریخته بودند و خدمت می کردند، خبری از منیت، کبر و غرور هم نبود.

تمام مان یکی بودیم، ما همه گدایان اهل بیت .

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، زینب مرزوقی : برای خروج از کشور مرز چذابه را انتخاب کردیم، دقیقا از همان ابتدای شروع پایانه مرزی مصداق واقع کلیشه ی روزنامه نگاریِ خیل جمعیت را درک کردم.

هر کس کوله بار سفرش بر دوشش؛ ظلمات محض، ولی مقصد همگان نور بود؛ نور آل الله که دل های این مردم را روشن کرده بود.

هر کس در حرمی می خواست ملجا و آرام بگیرد، یکی می گفت: نجف؛ یکی کربلا.

من و همسفرم قرار بود ابتدا به شاهِ جهان امیرالمومنین سلام دهیم و سپس با پای پیاده به سوی کشته ی نامیرای تاریخ روانه شویم، اما ماشین برای نجف کم بود.

خیلی کم.

به سوی هر ونی که می رفتم و از او مقصد را می پرسیدم پاسخ می داد کربلا.

در دلِ تاریک شب سرگردان شده بودیم، دور خودمان می پیچیدیم و همینطور دنبال ماشینی برای نجف.

لحظه ای ایستادم؛ یکباره دلم شکست، در دلم با خودم می گفتم من که برای آمدن به (حضرت کریم) رو زده بودم، تا بوده کریم نگاه