کشتند و بردند و رفتند

جوینی در تاریخ جهانگشا، گوشه ای از آن چه روی داد را چنین روایت می کند: «یکی از بخارا پس از آن واقعه گریخته بود و به خراسان آمده، حال بخارا از او پرسیدند.

- جوینی در تاریخ جهانگشا، گوشه ای از آن چه روی داد را چنین روایت می کند: یکی از بخارا پس از آن واقعه گریخته بود و به خراسان آمده، حال بخارا از او پرسیدند.

او گفت: آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند و جماعت زیرکان اتفاق کردند که در پارسی موجزتر ازین سخن نتواند بود.

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: به تاریخ خودمان، سال 606 خورشیدی در چنین روزی، چنگیزخان مغول در 65 سالگی از دنیا رفت.

سال های نخست زندگی او را غباری از افسانه های مغولی فراگرفته و حتی گفته اند که با لخته ای خون در مشت متولد شد.

گویا سال های نوجوانی و جوانی اش در درگیری های قومی و قبیله ای و رقابت های رایج میان اقوام بیابانگرد گذشت و او با پیروزی بر حریفان و دشمنانش بیشتر مغول ها را به اطاعت خود کشید.

نامش تموچین بود و مغول ها او را چنگیزخان نامیدند که در زبان خودشان خان بزرگ معنی می داد.

قوی تر که شد با سلسله کین، حاکمان شمال چین گلاویز شد و پس از چند سال جنگ و اردوکشی سرانجام بر آنها پیروز شد.

پکن را هم اشغال و غارت کرد و هزاران نفر را در آنجا به کام مرگ و نیستی انداخت.