داستان تعیین سقف و کف در ایستگاه فضایی بین المللی!

در دهه اول سفرهای انسان به فضا، سفینه ها آنقدر کوچک بودند که سرنشینان آنها طی سفرشان در بعضی موارد حتی نمی توانستند جابجا شوند.

در سفینه های آپولو که در زمان خود، - بزرگترین سفینه فضایی بشمار می رفت، فضانوردان تا حدودی می توانستند در داخل سفینه جای خود را تغییر دهند اما زمانی که قرار شد در دهه بعد ایستگاه های فضایی وارد عمل شوند، این سوال پیش آمد که با توجه به وضعیت بی وزنی، آیا لازم است برای ایستگاه، کف، سقف و دیوار تعیین شود.

به گزارش ایسنا؛ در روسیه جلسه هایی با کارشناسان مختلف تشکیل شد تا در مورد این موضوع بحث شود.

عده ای معتقد بودند در شرایط بی وزنی، تعیین کف یا سقف بی معنی است اما مخالفان می گفتند بالاخره باید نظمی در چیدمان دستگاه ها وجود داشته باشد و چه بهتر که در این چیدمان، بخش هایی به عنوان کف، دیوار و سقف تعریف و مشخص شود.

در نهایت، روانشناسان نظر گروه دوم را تأیید کردند و گفتند داشتن این مشخصه ها در روحیه فضانوردان تأثیر مثبت می گذارد.

به دنبال تصویب این نظریه، چیدمان وسایل داخل ایستگاه براساس ملاک های زمینی انجام شد یعنی بخشی از ایستگاه به عنوان کف انتخاب شد و بطور مثال میزغذاخوری را طوری در ایستگاه نصب کردند که پایه هایش در کف سالن قرار گرفت.