چهارباغ برای که به صدا درمی آید؟

خجالت آور بود، اما باید جلو می رفتم و از تک تک آن ها می پرسیدم آیا به نظر خودشان، موسیقی خیابانی، تکدی گری است؟ - به گزارش خبرنگار ایسنا، باید چهارباغ را گز می کردم تا نوازندگان خیابانی را پیدا کنم.

جلو می رفتم و در فاصله پایان یک آهنگ تا آغاز دیگری، کنارشان می نشستم و خودم را معرفی می کردم.

با شنیدن اسم خبرنگار، بیم و امید زیر پوستشان می دوید؛ اینکه می پرسد، با ماست یا بر ما؟ بااین حال، صاف و ساده و صمیمی تر از آن بودند که دست به سرم کنند.

لازم بود مقدمه چینی کنم، احوالشان را بپرسم و خودم را به ندانستن بزنم؛ ندانستنِ اینکه موسیقی خیابانی یکی از انواع هنر شهری است و فرق آن با گدایی، از زمین تا آسمان است.

نخستین که پاسخ داد، کمانچه ای در دست داشت: بهروز اورجن هستم، 47 ساله، من سال 65 تا 69 زیر نظر علیرضا افتخاری آواز کار می کردم.

بعد هم رفتم خدمت و آمدم و خودم استاد خودم شدم.

ردیف ها را گرفتم و گوشی کار کردم.

یک کمانچه هم خریدم و شروع کردم به زدن.

منتها اینکه الان با آن می زنم نیست.

شهرداری منطقه سه، پارسال آن را با یک کمانچه و ویولن دیگر از من گرفت و برد.

هرچقدر هم اصرار کردم به من پس ندادند.

به خدا حیف این سازهاست که توی انبار خاک بخورد.