«کارگران» قبل و بعد از انقلاب اسلامی

انقلاب اسلامی ایران مانند سایر جنبش های مدرن که از ابتدای قرن بیستم پدید آمده اند، جنبشی فراگیر و عام در جامعه محسوب می شد که تمامی طبقات جامعه، - یکپارچه علیه حاکمیت وقت به پا خواستند و تقریباً می توان بیان کرد که رژیم های سیاسی مغضوب در ایران، روزهای بحرانی را بدون اندک حامی پشت سر گذاشته اند و به هزیمت رفتند.

به گزارش ایسنا، اگر به تحولات انقلاب اسلامی بنگریم، متناسب با رشد اقتصادی بالا در نیمه دوم دهه 40 و از سویی افزایش درآمدهای نفتی در نیمه اول دهه 50، شاه کمتر مخالفانی در میان طبقه کارمندان دولت و کارگران داشته است.

چرا که دستگاه عریض و طویل بروکراسی پهلوی و همچنین کارخانه های مدرن ایرانی همچنان در پرداخت مطالبات زیردستان خود توانگر بودند، بنابراین تا پیش از آغاز بحران های اقتصادی سال های 55 تا 57، مخالفان رژیم پهلوی تنها محدود به گروه هایی با مطالبات سیاسی مشخص نظیر نهضت های اسلامی و گروه های چپ بودند.

اما با آغاز بحران های اقتصادی اواخر دوران رژیم شاه و سیطره یافتن بیماری هلندی بر اقتصاد ایران، در کنار دیگر خواسته ها، مطالبات اقتصادی کارگران و کارمندان بالا گرفت.

تورم بالای اقتصادی و کاهش درآمدهای نفتی رژیم پهلوی سبب شد که در پرداخت برخی مطالبات ناتوان شود.